Bloed, zweet en tranen

De afgelopen week stond in het thema van Carnaval. Leuk, iedereen verkleed en optochten met wagens zou je misschien verwachten of Samba-dansende menigtes met groepen straatmuzikanten. Tsja, misschien deels. Er was immers een dansende en zingende menigte onder begeleiding van muzikanten in Ciudad Rodrigo. En het meerendeel van de bezoekers was inderdaad verkleed. Maar belangrijker, in Rodrigo wordt Carnaval gevierd met stieren.

In Rodrigo is het Carnaval de los Toros het grootste jaarlijkse spektakel, wat ondanks de vele buitenlanders, toch een echte Castilliaanse aangelegenheid is gebleven. Er was een enorme kermis, veel tentjes waar je eten, drinken, soevenirs en kleding kon kopen en in het centrum van de stad, een zeker niet ARBO-verantwoorde houten arena.

Eerst stond ´el encierro´ op het programma, waarbij iedereen zich in de arena kan melden om met de stieren te rennen. Op het moment dat een stuk of zeven stieren een voor een de arena in kwamen gestormd, was er grote paniek, gierde de adrenaline door de lijven van de verklede deelnemers en kwam iedereen in beweging. Het volgende moment, of eigenlijk het geheel daarop volgende halfuur, bestond uit het uitlokken van de stieren en vervolgens hard wegrennen en de tribunes opklimmen om te ontkomen aan de verwarde stieren, die niks leken te begrijpen van de situatie in welke ze zich bevonden. Op twee gewonden na, die uitgegleden waren in het zand en vervolgens vertrapt of op de hoorns waren genomen door een van de stieren, werd er verder geen bloed vergoten.

Nee, dat zou pas later op het programma staan tijdens ´la Corrida´, waarbij een voor een een ´torrero´ het opneemt tegen een stier. In totaal vier partijtjes 1 tegen 1, stier tegen man. Ondanks, de unieke kans om deze beruchte Castilliaanse traditie met eigen ogen te zien, was ik toch wel opgelucht toen niemand (van een groep van acht, uit Mexico, Venezuela, Finland en Duitsland) wilde blijven. De Mexicanen onder het voorwendsel dat er betere torreros zouden zijn in Madrid en dat we beter eens daarheen zouden kunnen gaan. En de rest bleef angstvallig stil op de vraag van de kaartjesverkoper op de tribune. En eigenlijk was ik zelf ook niet echt overtuigd om te blijven kijken. Tijdens het ´Encierro´ was er al een misselijkmakende sfeer, voornamelijk door het aanzien van de stieren die er gewoonweg niets van begrepen. Toch zaten de tribunes vol met kinderen van alle leeftijden en vooral ook ouderen, die waarschijnlijk de behendigheid van de torreros beter kunnen waarderen en minder geschokt lijken door het stukje bij beetje afmaken van de stieren.

Nee, in plaats van naar de Corrida te gaan, gingen we, hoe kan het ook anders, naar een bar. Tsja, het was dan misschien drie uur ´s middags, maar op straat en in de barretjes was het een groot feest. Iedereen was verkleed, er was muziek op straat en allemaal dansende mensen verspreidden een vrolijkheid ondanks het niet zo goede weer. Tot een uurtje of acht zijn we daar gebleven, terwijl veel andere Erasmus/uitwisselingsstudenten wél in de arena waren gebleven om het stierenvechten te zien. In de bus terug(yes, we gingen met negen bussen naar Rodrigo) waren zij redelijk stil.

Eenmaal weer in Salamanca, werd er wat gegeten en werd het carnavalsfeest voortgezet. Ook in Salamanca was het groot feest, ondanks de rechtse plaatselijke regering die het niet zo schijnt te hebben op al die ´heidense´ verkleedpartijen.

Een lange, erg gezellige dag die in het teken stond van de stieren, maar die we gelukkig in een wat vriendelijkere omgeving konden afsluiten. Salamanca.