Leven als een Salamantino

Het is dus zo dat de lessen maandag pas beginnen. In die eerste week ben je niet verplicht om iets te volgen, maar is het aan jezelf om te kijken welke vakken je interessant vindt. Daarna begint het definitieve inschrijven pas. Kortom, ik heb zeeën van tijd!

Bijvoorbeeld, zoals dat gebruikelijk is in veel Zuid-Europese landen, ´s ochtends te ontbijten in een café. Zo´n ontbijt kan uit van alles bestaan, omdat een groot assortiment pinchos, tapas en tostas de gehele dag door geserveerd worden. Een pincho, tapa of tosta is in feite gewoon een snack, maar er zijn ontelbare soorten, waarbij tapa en pincho ongeveer voor hetzelfde wordt gebruikt. Een tosta echter is een gerecht op een stukje vers brood.

Na zo´n ontbijt waarbij je aan de bar blijft staan, bedank je de barman vriendelijk waarna je dag begint.

In mijn geval begon de dag aanzienlijk later, omdat ik de dag ervoor op stap was geweest. Ook het ontbijt heb ik zelf maar even verzorgd. Toen ik dat net achter de kiezen had, kwam Edgar, mijn Mexicaanse huisgenoot, terug van de bibliotheek en stelde voor om weer naar de campus te gaan om wat te eten. Ik ben even meegegaan voor een koffie, want het is een leuke plek om te eten. Mijn Zweedse huisgenote Mikaela en een vriend van haar, een jongen uit Venezuela, Manuel, gingen ook mee.

Op de campus Hernán Cortes was het weer een drukte van belang en erg gezellig in de eetzaal (comedor). Daar ontmoetten we een grote groep Zuid-Amerikanen, voornamelijk uit Peru, Colombia en Venezuela. Allemaal bekenden van Edgar, die net als hen met zijn doctorale thesis bezig is.

´s Middags heb ik wat gelezen, een mooi stukje door de stad gelopen langs het Convento de San Estebán en wat boodschappen gedaan voor het avondeten.

Een lekker rustig dagje dus. ´s Avonds vroeg Mikaela of ik mee wilde met haar en Manual naar ´El Lobo de Wall Street´? Oftwel, naar The Wolf of Wall Street, want ja, alles hier is nagesynchroniseerd. Zo gingen we rond een uurtje of tien richting de populaire straat achter het Plaza Mayor, de la Calle Van Dyck, inderdaad vernoemd naar de beroemde schilder uit de Nederlanden. Hoe duur het is om hier naar de film te gaan? Tsja, uiteraard weer een kapitaal. €3,50! Ook dat is hier dus voor iedereen toegankelijk, net zoals het sociale leven in de kroeg.

Net na eenen was de film afgelopen en wandelden we met z´n drieën gezellig terug via het verlichte plein van Salamanca, la Plaza Mayor.